Arches, arches en arches

Moab, 22 mei.

Vandaag zijn we niet zo vlot met opstaan. En omdat we een paar lange wandelingen voor de boeg hebben, hebben we behoefte aan een stevig ontbijt. We rijden daarom naar de Denny's waar we ons te goed doen aan een uitgebreid ontbijt. Het gevolg van dit alles is dat we pas tegen half tien richting de Devil's Garden sectie in Arches rijden.

We maken ons enigszins zorgen of we daar nog wel een parkeerplaatsje zullen vinden. Iemand anders blijkbaar ook, want als we in een colonnetje van drie auto's rijden - wij zijn de middelste auto - haalt de achterste auto ons opeens allebei in op een stuk met een doorgetrokken streep op een plek waar je beslist niet kan inhalen. Van de andere kant komt er bovendien nog een auto aan en het gaat maar net goed. Vlak voor de voorste auto voegt hij nog in. Wat een idioot. Op weg naar de parkeerplaats ben ik al aan het bedenken hoe ik hem de huid vol zal schelden mocht hij het laatste vrije plaatsje hebben. 'Idiot!" voor het geval het een Amerikaan is, "Du Vollidiot!" voor het geval het een Duitser is, "Cochon!" voor het geval het een Fransman is en "Excuse me sir, that was not gentlemanlike " voor het geval het een Engelsman is. Ja, ja, wij spreken onze talen. Hij heeft echter geluk want er zijn nog parkeerplaatsen over.

Om tien uur beginnen we met de Devils Garden Trail. Ons doel is in eerste instantie de Landscape Arch, de grootste arch in het park, en als we daarna nog moed hebben de Double O Arch. Wij zijn overigens maar net op tijd in het park. Volgens het informatiekrantje van het park zal dit hele gebied binnen 30.000 jaar helemaal weg geërodeerd zijn. Nu is dat op een mensenleven best wel een lange periode maar afgezet tegen de levensduur van de aarde is het slechts een kleine tijdspanne. Dus niet gedraald, snel op weg voordat de arches er niet meer zijn.

We zijn nog maar nauwelijks op weg naar de Landscape Arch of we komen een zijpad tegen naar twee arches: de Pine Tree Arch en de Tunnel Arch. Het zijn maar korte stukjes en we besluiten om even naar deze twee arches toe te lopen. De Tunnel Arch stelt niet zo veel voor. Het is, heel verrassend, een tunnel in de rots waarachter je vooral veel blauwe lucht ziet. De Pine Tree Arch daarentegen is mooier. Als je daar door heen kijkt, zie je bergen op de achtergrond. Het uitstapje naar deze twee arches kost ons bij elkaar een halfuurtje.

Tunnel Arch

Pine Tree Arch

We vervolgen onze weg weer naar de Landscape Arch. Als we die bereiken, valt hij ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Hij is wel erg groot, maar niet echt heel mooi. Sinds er in de jaren negentig een groot stuk vanaf is afgevallen mag je er niet meer onder staan. Bepaalde delen lijken inderdaad erg breekbaar. Die zouden er zo kunnen vanaf kunnen vallen.

Landscape Arch

landscape arch

Landscape vanuit een andere hoek

We hebben nog energie over en besluiten om verder te lopen richting de Double O Arches. Het lopen in de hitte - het loopt al tegen de dertig graden aan; het is een stuk warmer dan gisteren - valt niet mee. Veel drinken en rusten. Ook wordt de trail een stuk lastiger om te lopen. Het is soms klimmen over rotsen.

We komen weer een zijpad tegen, deze keer naar de Partition Arch en naar de Navajo Arch. Nu hebben we ergens gelezen dat één van deze arches een heel mooie doorkijk heeft. We weten alleen niet meer welke van de twee dat is. We bekijken ze daarom allebei. Het blijkt dat het de Partition Arch is met de mooie doorkijk. De Navajo Arch blijkt zonde van de tijd te zijn. Daar is niks aan.

Partition Arch

Navajo Arch

Terug naar het pad gaan we verder naar de Double O Arches. Op een gegeven moment moeten we een richel over met aan beide kanten een afgrond. Dat is al niet zo plezierig maar omdat het ook nog eens vreselijk hard waait - later horen we op een plaatselijk radiostation waarschuwingen voor windstoten - besluit Marianne om hier te wachten. Ik beschik over meer spiermassa (klemtoon op spier volgens mij; klemtoon op massa volgens Marianne) en daardoor zal ik er minder snel vanaf waaien en ga met de beide fototoestellen voorzichtig over "de brug" en vervolg daarna mijn weg naar de Double O Arches.

"De winderige brug"

Terwijl Marianne een plekje in de schaduw heeft, moet ik nog een kwartiertje in de bloedhete zon lopen. En als de beloning nou groot was, maar nee, heel bijzonder vind ik de twee bogen niet. Niet dat ze lelijk zijn maar ik vond de Partition Arch mooier. Ik maak wat foto's, loop om de rots heen naar de andere kant van de bogen - ik zie allerlei mensen heel moeilijk door de onderste boog klimmen terwijl je gewoon om de rots kan heen lopen - en maak ook van de andere kant wat foto's.

 

De onderste helft van de Double O

De Bovenste O met een irritante Italiaan er in die er maar in bleef staan

De bovenste helft zonder irritante Italiaan

Daarna loop ik terug naar Marianne, steek nog een keer de winderige brug over en nadat Marianne en ik weer in goede gezondheid herenigd zijn, lopen we het pad weer terug en bereiken we uiteindelijk om twee uur weer de parkeerplaats. 

Vandaar rijden we richting de Windows. Onderweg stoppen we nog even voor een fotostop bij de Skyline Arch. Die is tegenwoordig twee keer zo groot als vroeger. Er staat een informatiebord waarop je kan zien hoe groot de arch was voordat er in de jaren veertig een groot stuk uitviel.

Het grote blok linksonder in de Arch is er in de veertiger jaren uitgevallen

Ook bij de Balanced Rock stoppen we even voor een fotostop. Het is er druk. Er is net een buslading Amerikaanse bejaarden gedropt. Het waait er zo vreselijk dat ik even bang ben dat de Balanced Rock zal omwaaien. Ik zie de krantenkoppen al voor me: Vijftig Amerikaanse bejaarden geplet door een rots.

Balanced Rock

Het is niet aangenaam lopen met al het zand dat hier opwaait - het waait zo in je ogen - en we vervolgen onze weg dan ook maar snel richting de Window sectie waar we eerst de Turret Arch bekijken. We klimmen er allebei doorheen (omheen lopen kan hier niet) en lopen daarna de Primitive Trail om de twee grote Window Arches heen. Dat is een wandeling van een half uurtje en als we weer terug zijn bij de auto, keren we terug naar Moab, na een snelle stop bij de trailheads van de Park Avenue Trail.

Park Avenue

Park Avenue

Onderweg stoppen we nog even bij het Visitor Center en rijden dan naar ons hotel. Het was een lange dag met veel lopen met een paar mooie arches en een paar niet zo interessante arches.