Van Page naar de Grand Canyon

27 mei

We ontbijten in ons hotel en rijden dan eerst naar de Upper Antelope Canyon. Niet dat we van plan zijn om deze te bekijken -we zijn al twee keer (Marianne) respectievelijk één keer (ik) in de Lower Antelope Canyon geweest - maar hier kan je een vergunning krijgen voor een bezoek aan de Waterhole Slot Canyon. Deze ligt ook op Indiaans grondgebied en je hebt er dus een vergunning voor nodig. Deze kost $5 per persoon. Een alleraardigste jongeman legt ons uit hoe we er moeten komen. We krijgen een kaartje mee en een papiertje met een vergunning dat we zichtbaar op de dashboard van onze auto moeten leggen. Het enige minpuntje is de naam van de jongeman. Volgens het naamkaartje op zijn overhemd heet hij Michael Calamity. Ik ga er echter van uit dat dit geen voorteken is en dat het bezoek niet in een ramp eindigt. Als we weer terug richting de 89 rijden zien we liefst vijf busjes met toeristen richting de Upper Antelope Canyon rijden en het is er al druk.

Voordat we naar de Waterhole Slot Canyon gaan, bezoeken we eerst nog even Horseshoe Bend. Marianne is hier een kleine twee jaar geleden met haar zus al geweest maar ik heb hem nog nooit gezien. We zijn beslist niet de enigen die dit fenomeen willen zien, de parkeerplaats staat bijna vol. We lopen in mul zand een heuvel op en ook weer af en zien dan de Colorado kronkelen. Terwijl ik wat foto's zit te maken - te dicht op de rand volgens Marianne - kijkt zij met afgrijzen naar mensen die nog dichter op de rand staan. Er is geen railing.

Hierna rijden we naar de Water Holes Slot Canyon. Zo te zien zijn we de enigen die deze canyon op dit moment bezoeken. Het is een paar honderd meter lopen van de weg naar een plek waar je in de Canyon kan afdalen. De route is keurig met cairns aangegeven en even later staan we in de Slot Canyon. Eerlijk gezegd valt deze ons wat tegen. De Slot Canyon is hier breed en het is best ver lopen - het is warm - voordat we bij het deel komen waar het smal wordt en we wat schaduw hebben. Ook de kleuren van de wanden zijn niet heel bijzonder, maar dat komt mede doordat de zon erg hoog staat en recht in de canyon schijnt. In het smalle deel van de Canyon is het af en toe klimmen en wringen geblazen. Heel mooi wordt het niet en als we bij het einde komen - er staat een laddertje; te klein om de hoge achterwand over te klimmen - gaan we enigszins teleurgesteld weer terug. De tocht hierheen was dan wel geen "calamity" maar een echt succes was het ook niet. Dat komt wellicht mede doordat wij deze slotcanyon midden op de dag bekeken. De zon schijnt er dan loodrecht in en de canyon is te breed voor echt spectaculaire effecten. Integendeel zelfs, het zonlicht maakt het dan zelfs lastig om goede foto's te maken.

een erg brede slotcanyon

pas na tijdje wordt hij smaller

het eindpunt met een te klein laddertje om verder te kunnen en te veel zon om mooie foto's te maken.

We rijden weer terug richting Page - de 89 is verderop afgesloten vanwege een wegverzakking - en rijden vervolgens via een detour richting de Grand Canyon. Bij Tuba City maken we nog een kleine extra omweg naar de Coal Mine Canyon. Bij milemarker 337 rijden we een dirtroad op. Het is een klein stukje rijden richting een windmolen waar we bij wat picknicktafels onze auto parkeren. Er lopen allerlei paarden, koeien en stieren rond. Marianne vindt de aanwezigheid van vooral die laatste beesten helemaal niks en als ik haar er subtiel op wijs dat ze een rode bloes aan heeft, moet ik eerst uit haar koffer een blauw shirt pakken dat ze in de auto voor haar rode blouse verwisselt. Eerder durft ze de auto niet te verlaten. Dit tot grote hilariteit van mij.

Na deze verkleedpartij lopen we naar de canyon toe. Het ziet er een beetje rommelig uit en hoewel sommige mensen er heel enthousiast over zijn, zijn wij wat minder onder de indruk. Misschien waren onze verwachtingen te hoog gespannen. We lopen nog wat verder, maken wat foto's maar echt bekoren kan deze canyon ons niet.

We keren weer terug naar de picknicktafels. Blijkbaar wordt hier wel eens een feestje gevierd gezien een lege wodkafles op de grond.

De auto staat er nog steeds ongeschonden bij - geen beest heeft enige belangstelling voor ons - en we rijden weer terug naar de verharde weg. Via Tuba City rijden we naar de Grand Canyon. Bij de Desert View Watchtower - hij is nu helemaal gerestaureerd - stoppen we en kijken er even rond en maken de eerste foto's van de Grand Canyon - er zullen er nog vele volgen.

Via de uitzichtpunten bij Lipan Point en Grand View Point rijden we naar de Yavapai Lodge waar we om zeven uur arriveren. We hebben een mooie kamer, maar toch jammer dat we niet wat dichter bij de rim zitten.

We eten bij de Lodge en doen in de General Store wat boodschappen. We gaan vroeg naar bed, maar eerst bellen we de wekdienst of ze ons morgenochtend om vier uur willen wekken. Wat? Ja, u leest het goed: om vier uur: we willen morgen via de South Kaibab Trail de Grand Canyon afdalen.

Overnachting: Yavapai Lodge