We staan iets na zeven uur op en gaan op ons gemak de boel inpakken. Vroeg weg lukt niet. De snackbar gaat namelijk pas om acht uur open en dat is de enige plek om hier te ontbijten. Stipt om acht uur staan we voor de deur voor het ontbijt. We bestellen een ontbijt met eieren naar keuze en nemen er een koffie en een beker melk bij. De melk kost $1,10 maar je kan een refill krijgen. Die kost volgens de prijslijst echter ook $1,10.
Als we vertrekken zien we een ranger lopen. We laten hem de foto van de slang van gisteren zien en vragen wat voor een type het is. Het is een Garter Snake zegt hij, niet gevaarlijk. Volgens hem zijn slangen die de strepen in de richting langs hun lijf hadden niet gevaarlijk. Maar slangen die de strepen dwars op hun lijf hebben, konden wel giftig zijn. Of dit allemaal klopt weet ik niet. We geven er geen garantie op. Als hij hoort dat we de Mist Fall Trail willen lopen zegt hij "watch out for rattlesnakes". Heel fijn, echt een waarschuwing waar we op zaten te wachten.
We rijden vervolgens naar het punt waar de weg ophoudt, Road's End genaamd. Hier begint de trail naar de de Mist Falls. Bij het eindpunt van de weg zit een klein rangerstation. We vragen hoe lang het lopen is (heen en weer). Vier tot vijf uur luidt het antwoord. Heen en weer is het ongeveer negen mijl. De trail is erg afwisselend. Het begint met een deel dat door een vrij open bos loopt. Dat is niet het leukste deel van de trail. Het is vrij los zand en dat loopt niet fijn. En om dat de zon flink schijnt, en het warm is (bijna dertig graden), is het constant de schaduwplekjes op de trail zoeken. Maar na een half uur lopen verandert de omgeving. We lopen nu door een dichter bos en hier is het meteen koeler. Daarna lopen we door een soort swamp met een watertje (leuk) en muggen (minder leuk; Deet!). Daarna komen we bij een meer rotsachtig stuk en wordt het wat klimmen. We horen de King River de hele tijd vlak in de buurt van het pad stromen.
Na twee mijl komen we bij een splitsing aan, vlakbij bij een bailybrug. Wij gaan deze brug niet over maar gaan bij de splitsing naar links. Vanaf nu is het veel omhoog lopen. in totaal moeten we zo'n 200 meter stijgen. Dat kost enige inspanning maar tegenover deze inspanning staat als beloning dat je regelmatig het water van de rivier via allerlei stroomversnellingen en kleine watervallen omlaag ziet stromen. Het is een mooi deel van de trail. Na 3 uur lopen (gemeten vanaf het vertrekpunt) bereiken we de Mist Falls. Het is eigenlijk geen echte waterval, het water valt niet vrij naar beneden. De "waterval" is erg krachtig en mooi om te zien. De naam Mist Falls wordt duidelijk als je wat dichterbij komt. Dan voel je de kleine waterdruppeltjes in je gezicht. Dat is lekker fris. We lopen nog een kwartiertje omhoog omdat daar volgens ons gidsje mooie grote boulders zouden zijn. Dat valt wat tegen. Verder dan de voet van de waterval hoef je dus niet te gaan.
Na deze wandeling rijden we naar de picknickplaats bij Zumwalt Meadow. We pakken de koelbox en daar wordt de lunch voortgezet. Marianne maakt er een foto van een vogel met blauwe veren (een Stellar's Jay), ik eentje van een vogel met rode veren (een American Robin; gewoon een roodborstje dus, maar dan groter omdat in Amerika nu eenmaal alles groter is).
Marianne gaat even na de wc en als ze terug komt lopen, wordt ze aangeklampt door een Japanse. "Did you see that bear" roept ze en ze wijst in mijn richting. Marianne schrikt. Een beer vlakbij mij? Maar het is een misverstand. De Japanse bedoelde een deer. (Er liep net een hert vlak achter mij langs). Dit taalkundig misverstand doet me denken aan een verhaal van Judith, onze oudste dochter. Die was vorig jaar samen met een vriendin bij de Grand Canyon waar ze in gesprek raakten met een Franse jongen. Ze hadden het over afdalen naar de boden van de canyon naar de Colorado, maar de Fransman durfde dat niet. "He was afraid of aids" zei hij. Judith snapte absoluut niet hoe je van een rivier aids kon krijgen. Tot het opeens tot haar door drong dat hij geen 'aids' zei maar 'heights'.
We bekijken nog even de meadow bij Zumwalt Meadows en rijden dan naar Grant Grove. Onderweg stoppen we nog om wat foto's te maken van de canyon en van wat yucca's. Ze groeien hier echt bij duizenden en heel veel gewoon op de rotswanden van de canyon. Tegen zes uur komen we aan bij Grant Grove. We hebben er een rustic cabin, zonder toilet en water. Dat is even wennen; het is weer net kamperen.
Overnachting: Grant Grove Village
Fijn dat jullie zo genieten van de reis.
BeantwoordenVerwijderenPrettige laatste dagen en goede reis verder.
Groet, Marco.