Van Sequoia naar LA

8 juni 

Om kwart voor zeven staan we op. Gewapend met elk vier quarters gaan we als echte kampeerders op weg naar de douche. Marianne bij de vrouwen, ik bij de mannen. Als ik helemaal klaar ben om te douchen, gooi ik mijn eerste quarter in de muntautomaat. Het muntje blijft steken en zit ergens muurvast. Heel fijn, de muntautomaat is kapot. Daar sta ik dan, poedelnaakt, met een quarter te weinig om in een andere douchecabine te gaan douchen. Wat nu? Terug naar de cabin om een muntje te halen of even de vrouwen binnen lopen om aan Marianne te vragen of zij nog een extra quarter heeft? Wellicht moet ik me dan maar eerst weer aankleden. Kwaad geef ik een harde klap op het ding en opeens rollen er twee quartes uit. Iemand anders zijn muntje zat er blijkbaar in vast en daardoor wou mijn muntje niet vallen. Ha, ik heb nu geen quarter te kort maar er een over. Ik kan douchen!

Onze cabin van $90 zonder wasbak, douche en toilet.

We ontbijten in het restaurant bij Grant Grove Village, pakken daarna in, checken uit en rijden dan nog even nog een keer naar de vlakbij gelegen General Grant Tree. Gisterenavond stond de zon er precies verkeerd op en was het lastig om goede foto's te maken. We maken weer wat foto's, ook van de tunneltree en rijden dan richting Moro Rock.

De General Grant Tree

De Tunnel Tree

Vanuit de shuttlebus van Crescent Meadow naar het museum zagen we gisteren opeens, niet ver van Moro Rock af, de Parker Group langs de weg staan. Dat is een groepje van acht sequoia's, die vernoemd zijn naar één van de rangers van vroeger, inderdaad ene Parker (hij had een gezin van acht; evenveel als het aantal sequoia's in deze groep). We waren helemaal vergeten dat die bomen hier stonden.

Vijfentwintig jaar geleden waren wij hier ook. Marianne had toen een foto van mij gemaakt staande tussen vijf van de acht bomen (zie ons reisverslag van 1988). Deze foto hangt uitvergroot bij ons thuis en het leek ons wel een aardig idee om deze foto opnieuw te maken. Niet dat ik veel veranderd ben maar de bomen wellicht wel. Als we de weg naar Moro Rock willen oprijden zien we echter dat de weg is afgesloten, dit vanwege de drukte (het is weekend). We parkeren daarom noodgedwongen de auto bij het museum en nemen de shutlebus naar Moro Rock. Vanuit daar lopen we over de Soldiers Trail richting de Tunnel Tree. Dat is een boom waar je met je auto onder door kan rijden; 200 meter hiervandaan staat de Parker Group.

Als we halverwege de trail zijn, zien we opeens een beer lopen. Hij loopt op de heuvel aan de overkant; op veilige afstand dus. Het is niet de geblondeerde beer die Elly en Michel hier eens hebben gezien. Onze beer heeft een effen zwarte vacht en om het verwarrend te maken, het is dus een bruine beer (qua soort; de bruine beer kan zowel een bruine als een zwarte vacht hebben.) We proberen snel wat foto's te maken, maar in tegenstelling tot de sequoia's wil deze beer niet poseren en loopt hij hinderlijk met zijn zwarte vacht door de schaduw van de bomen. De foto's zijn niet van topkwaliteit maar toch, zie hier het bewijs hoe wij op onze laatste vakantiedag toch nog een beer gezien hebben.

Als de beer vertrokken is, lopen we verder op de trail. Bij de Tunnellog maken we zoals veel toeristen een foto van onze auto onder de boom. Detail, de auto staat niet op de foto maar op de parkeerplaats bij het museum; de auto moet je dus er even bij denken. Daarna lopen we naar de Parker Group. Het is werkelijk één van de mooiste sequoia-groepen van het park en wij maken de ene na de andere foto.

Ook proberen we de foto van 1988 opnieuw te maken. Probleem is dat we niet meer precies weten hoe die er uitzag. We hadden weliswaar het verslag van 1988 opengezet op de laptop zodat we konden zien van waar precies de foto was gemaakt, maar de laptop ligt in de auto. We proberen meerdere posities uit - later blijkt dat we niet de fotopositie van 1988 gereconstrueerd hebben. Ik sta nu een boom opgeschoven. Nou ja, geeft niet. In 2038 doen we wel weer een poging.


1988

2013

We lopen terug naar de Tunnel Tree - daar stopt in het weekend de shuttlebus - en rijden met de bus naar de parkeerplaats bij het museum. Om half één rijden we weg. We rijden via Three Rivers. Er zijn wegwerkzaamheden die op maandag tot en met donderdag voor een uur vertraging kunnen zorgen maar wij hebben er nu geen last van. We kunnen in één keer doorrijden. Gelukkig maar want om in de hitte een uur stil te moeten staan lijkt ons niet aangenaam. In dit deel van Californië is het vandaag extreem warm. In Sequoia was het bij vertrek al 30 graden en bij Bakersfield liep de temperatuur op tot 42 graden; dat is nog warmer dan vorig week bij Badwater in Death Valley. In LA daarentegen is het bewolkt en maar 20 graden.

De radio hebben we een keer ter afwisseling op Fifties on Five staan. Op een paar plaatjes van Buddy Holly, Sam Cooke en een nog jonge rockende Elvis Presly na zijn het vooral zoetsappige liedjes die erg veel op elkaar lijken. Als er op een gegeven moment liedjes voorbijkomen met titels als Mashed Potatoes Times, jazeker daar kan je ook over zingen, zetten we hem maar weer op onze favoriete zender Sixties on Six. Temeer omdat het programma 'Something Good' begint, een radioshow die op zaterdagmiddag gepresenteerd wordt door Peter Noone die vroeger in Herman Hermits zat. Peter Noone, misschien kent u hem nog van Herman Hermits, vertelt tussen de muziek door veel anekdotes, vooral over de tijd dat hij in Herman Hermits zat. Want tijdens tournees met Hermans Hermits, daar heeft  hij deel van uitgemaakt, ontmoette hij veel collega-artiesten. Heb ik trouwens al verteld dat Peter Noone zo ongeveer om de twee zinnen vertelt dat hij vroeger in Herman Hermits zat? Ja echt.

Onderweg naar LA stoppen we twee keer; een keer in Visailia om te tanken en een keer bij een van de weinige rest area's die we onderweg op de I5 zien. We zien daar boven de vending machines het volgende bord staan en vragen ons af wat een 'Legally Blind Business Person' is. Heb je ook illegale blinden?

In LA is het druk op de freeways. Tegen zes uur komen we op de Century boulevard. Aan deze weg vlakbij het vliegveld ligt de door ons geplande Best Western. Maar waar precies? Opeens zie ik een shuttlebusje van het hotel uit de richting van het vliegveld komen. "Follow that car!" roep ik. (Heb ik altijd al een keer willen roepen.) Even later staan we voor het hotel. 's Avonds gaan we eten in het pal naast het hotel gelegen Mexicaanse restaurant. Daarna terug naar het hotel, checken online in, printen onze instapkaarten uit, en gaan daarna pogen om de enorme troep van drie weken rondreizen weer netjes en hanteerbaar in de koffers en handbagage te krijgen. Morgen de auto inleveren en dan naar huis.


Overnachting: Best Western Plus Suites Hotel